“Hoi Luud en Anita, wij zijn dringend op zoek naar een plek waar het @printrights mondkapjesteam kan werken. Want waar alles dicht gaat, is er bij het mondkapjesteam ineens meeeegaaaa veel werk. Ze maken natuurlijk de mooiste mondkapjes van Amsterdam. Ze hebben hele mooie studio in Oost maar die is te klein voor het team om veilig te werken. Kunnen jullie helpen?”
Natuurlijk kunnen wij helpen! Vanaf as donderdag 21 oktober openen we het @printrights atelier in MidWest. Hier gaat het team de komende vier weken de mooiste mondkapjes van Amsterdam produceren. Heb jij er nog geen een? Hier bestel je ze voor €5 per stuk.
Meer info over PrintRights op insta.
KNIPPEN, STIKKEN, STRIJKEN…
Dennis uit Nigeria had nog nooit een naaimachine aangeraakt. Nu werkt hij met PrintRights dag in dag uit aan een collectie kleurrijke mondkapjes voor ongedocumenteerde Amsterdammers. En ze zijn ook te koop. PrintRights is een collectief van mensen zonder verblijfspapieren.
Waarom zijn jullie maskers gaan maken?
‘We zijn begonnen toen corona opkwam. In de opvang mochten we alleen ’s nachts komen, overdag moesten we naar buiten. Op een gegeven moment werden mond-maskers in het openbaar vervoer verplicht. Wij mogen niet werken en we hebben geen inkomen, dus we konden geen maskers kopen, terwijl we altijd onderweg zijn. Mensen in de opvang hebben ze dus echt nodig.’
Een van jullie heeft het ontwerp gemaakt…
‘…en we hebben er in drie weken tijd duizend gemaakt, helemaal met de hand. Alle vijfhonderd mensen in de opvang kregen er twee van ons. Al snel kwamen allerlei anderen vragen of ze ze konden kopen. Dan zeiden we: “Nee, ze zijn voor de mensen in de opvang.” Toen we klaar waren met die eerste duizend exemplaren zijn we gewoon doorgegaan. Nu hebben we een ateliertje en verkopen we ze, voor 5 euro per stuk. Van de opbrengst kopen we weer nieuwe materialen en we verdienen er een klein beetje mee.
We hebben al bestellingen gehad van bedrijven en organisaties, en laatst zelfs van politici van de Groene Partij uit het Europees Parlement.’
Wat is jouw specialiteit?
‘Ik doe van alles wat. Ik zit achter de naaimachine, maar ik bezorg de mondkapjes ook, op de fiets, en ik lever ze af bij een paar winkels waar ze verkocht worden. De meesten van ons hadden niet veel naaiervaring. Eén jongen kan heel erg goed met de naaimachine overweg en hij is ook nog creatief. Als iets niet lukt kunnen we het altijd aan hem vragen. En een van de vrouwen werkt vanuit de kamer die ze nu huurt. Zij levert steeds een hele stapel af. Er is ook een jongen die heel erg van strijken houdt, die strijkt de hele dag. Als de nieuwe stoffen binnenkomen, tijdens het naaien, voor het verzenden…’
Hoe heb jij de eerste coronagolf ervaren?
‘In de tijd dat er veel doden vielen vond ik het heel erg eng. Wij konden nergens heen. Veel mensen spraken ook geen Engels en begrepen niet goed wat er aan de hand was. Ik stond nog op een wachtlijst voor opvang en kon toen ’s nachts in een sporthal slapen. De bedden stonden 1,5 meter uit elkaar, dus dat was wel goed, maar we hadden weinig douches en wc’s. En mensen gaan toch wel gemakkelijk even bij elkaar zitten. Overdag ging ik naar de dagopvang voor ongedocumenteerden en daar zaten we al snel met zijn tienen te naaien. We hebben toen afgesproken dat we ons als een familie moesten gedragen. We werken samen en verder hebben we zo weinig mogelijk andere contacten, om te zorgen dat we niet besmet raken. Ik draag zelf ook een mondkapje op alle drukke plekken.’
Ik zie hier ook een mondkapje liggen met een protestleus:
#nomoremoria.
‘Speciaal gemaakt voor een demonstratie tegen het Europese vluchtelingenbeleid. We hebben er ter plekke heel veel verkocht en toen hebben we 250,- euro kunnen overmaken voor de vluchtelingen daar.’
Wat zijn jullie toekomst plannen?
‘We hebben nu een apparaat waarmee we teksten kunnen drukken op textiel. We willen tasjes gaan maken met de tekst “Migration is not a crime”. En we zijn aan het bekijken of we iets kunnen doen met T-shirts of truien. Tijdens de eerste golf zijn er geloof ik geen besmettingen geweest in de opvang, maar nu horen we elke week wel over nieuwe gevallen. We krijgen steeds meer vragen of we nieuwe mondkapjes kunnen maken voor de mensen daar, want er zijn nog steeds mensen die niks hebben en niks kunnen betalen. Als je thuis nog dunne katoenen stof hebt liggen, mag je die ook bij ons langsbrengen. Want stof is duur. Dan kunnen we weer nieuwe mondkapjes maken om weg te geven. Zo komen wij op voor de mensenrechten van ongedocumenteerden. Iedereen moet zichzelf kunnen beschermen.’